On this generous last instalment of their Schubert-Brahms pilgrimage, Pieter Wispelwey and Paolo Giacometti serve us three iconic sonatas, including a world premiere. In its original hue of G Major, Brahms’ first violin sonata op. 78 is more scintillating and transparent than the D-major cello adaptation, and much more enchanting in its opening Vivace. Brahms’ third violin sonata op. 108 fuses surprising ebullience with superior mastery of form, in an epic piece which is an undiluted kick in the groin when played on a cello. And thankfully, Pieter and Paolo revisit Schubert’s Arpeggione, that gem of intimacy, fragility, frivolity and humbling, unattainable beauty. A fitting final, in all respects.

Op dit vijfde, omvangrijke laatste deel van hun Schubert-Brahms pelgrimstocht presenteren cellist Pieter Wispelwey en pianist Paolo Giacometti drie iconische sonates, waaronder een wereldpremière. Het is indrukwekkend mooie muziek die het fantastisch op elkaar ingespeelde duo op deze twee cd's laat horen.

Passende finale

In zijn originele toonsoort G-groot is Brahms’ eerste vioolsonate op. 78 schitterender en transparanter dan in de bewerking voor cello in D-groot, en veel betoverender in zijn opening Vivace. Brahms’ derde vioolsonate op. 108 verenigt verrassende uitbundigheid met superieure vormbeheersing in een episch stuk, een onvervalste impuls wanneer het op cello wordt uitgevoerd. En gelukkig voeren Pieter en Paolo opnieuw Schuberts Arpeggione uit, dat juweel van intimiteit, kwetsbaarheid, frivoliteit en nederigheid, onbereikbare schoonheid. In alle opzichten een passende finale.

Iconische stukken

Pieter Wispelwey desgevraagd: "Eindelijk, na drie opnames in D-groot, de grote Opus 78 in de originele toonsoort G! Eigenlijk is Opus 78 Brahms’ eerste vioolsonate, maar cellisten koesteren de cellotranscriptie van Paul Klengel, uitgebracht in het laatste jaar van Brahms’ leven, en dus minstens gefiatteerd door de grote man. Het eerste deel is van alle openingsdelen altijd mijn favoriet geweest: overrompelend lyrisch. Ik dacht zelfs: dit album moest maar ReGenlied heten, naar het Lied dat Brahms citeert in het derde deel van Opus 78. Maar de andere twee grote stukken, de derde vioolsonate, Opus 108, en de Arpeggione Sonate zouden dan onder een niet passende paraplu vallen. Dus wat je zegt: drie iconische stukken."

Volbracht?

Op de vraag of de taak met The Complete Duos / Coda nu volbracht is en wat er volgt antwoordt Pieter: "Tot in lengte der dagen deze geweldige stukken spelen. En mijn studenten eraan laten proeven. Elk stuk muziek uitvoeren betekent de kern zoeken, karakters blootleggen, een stem vinden, kleuren ontwikkelen. Zingen en vertellen. In de zestien werken op de cd’s van dit project kun je je geheel verliezen. Als aspirant cellist, als speler, en hopelijk als luisteraar!"

Uitzonderlijke artiesten

Wispelwey en Giacometti worden door American Record Guide “uitzonderlijk fantasievolle en gepassioneerde artiesten” genoemd en Sunday Times roemt hun partnerschap dat opnames en concerten opleverde die het blad als “fascinerend, provocerend, haast pervers” beschrijft. Een eerder Brahmsproject kreeg van BBC Music Magazine het label “sensationeel” mee omwille van de “wonderlijke verbeeldingskracht en het brede toongamma”.

Pieter Wispelwey und Paolo Giacometti präsentieren uns bei dieser großzügigen letzten Folge ihrer Schubert-Brahms Reise drei einzigartige Sonaten, darunter eine Welturaufführung. Brahms' erste Violinsonate op. 78 ist in ihrem ursprünglichen Ton von G-Dur schillernder und transparenter als die D-Dur-Celloadaption und in ihrer Eröffnung Vivace viel faszinierender. Brahms' dritte Violinsonate op. 108 vereint überraschende Schwungfülle mit überlegener Formbeherrschung in einem epischen Stück, unverfälschter Impuls, mit dem Cello gespielt. Und zum Glück versuchen Pieter und Paolo erneut, Schuberts Arpeggione zu erkunden, dieses Juwel der Intimität, Zerbrechlichkeit, Frivolität und Demütigung, der unerreichbaren Schönheit. Ein angemessener Abschluss, in jeder Hinsicht.